Paylaştıkça daha iyiye, beraberce.
Kadına şiddeti, kadın cinayetlerini kınamaktan daha fazlasını yapmalıyız. Bu suyun kaynağına gitmeliyiz. Bu anlayışın beslendiği kaynağı sorgulamalıyız. Eleştirmeliyiz. Bu anlayışı nasıl değiştirebileceğimizi konuşmalıyız. Konuşmaya başlayalım mı, ne dersiniz?
Çoğunluğun aksine sevdiğim bir özelliğim var: Sağlık konusunda hassasım. Koruyucu ve önleyici tedbirlere dikkat ederim. Rutinde kontrollerimi yaptırırım. Eğer yapmak gereken bir şey varsa yapmaya özen gösteririm. Doktorumun bir tavsiyesi olursa da muhakkak sözlerine ve uyarılarına kulak veririm. Çalışkan bir öğrencinin notları bunlar!
Satranca ilgi duymama rağmen bir adım daha atmaya ürktüm hep. Yalnızca oyunun kurallarını öğrendim ama neredeyse hiç oynamadım. Bu sohbet bana ilham verdi. Ürktüğüm gibi değilmiş dedirtti. Umuyorum sizin içinizi de hareketlendirir!
Askerleri düşünüyorum. Birçoğu belki de ilk defa memleketlerinden çıktılar. İlk defa yolculuk yaptılar. İlk defa deniz gördüler. Manzaranın karşısında büyülendiler belki de. Belki de kafalarını çevirip bakamadılar bile.
Memleketinizde, gezip gördüğünüz yerlerde “Tadı damağımızda kaldı!” dediğiniz; güvendiğiniz, beğendiğiniz yöresel, bölgesel, evrensel tüm tadları sizden bekliyorum 🙂 Liste elimizin altında olsun. Unuttuk, neydi derdimiz olmasın.
Sizi rahatsız eden, şu konuyu bir çözebilsem, hiç olmazsa bir şeyler yapabilsem dediğiniz bir konu, alan var mı? Bir şeyleri değiştirmek, kolaylaştırmak, bir fark yaratmak için heyecan duyduğunuz?
Savaşlarda kahramanlık, cesaret değil bolca şiddet, zulüm, kan, çamur, soğuk, bit, pire, açlık, uykusuzluk, korku, kabus, gözyaşı, acı var. Sonrası yine şiddet, yine acı. Yaşanmamış, çalınmış hayatlar, gelecekler. Oysa hayatlarımız değerlidir: Petrolden, elmastan, paradan,topraktan, lüksten, güçten, itibardan.
Savaşların ne denli korkunç olabileceğini tasavvur etmekte hayal gücümüz sınırlı kalacaktır. Ancak gerçek hayatın ulaşabileceği bir seviye olacaktır bu. Ne kadar korkunç olduklarını unutmamak, savaşlardan nefret etmek için de yapabileceğimiz en iyi şeylerden biri okumak; çekilen acıları, devam edilemeyen hayatları, toğrağın ağır kokusunu, dönemeyenlerin mektuplarını…
Yalnızca bir kişiye dokunmuş olmak bile değiştirebilir bir şeyleri. O kişinin hayatını. Onun hayatına değen, değecek olan diğer hayatları. Ve tüm bu hayatlar bir başka hayatı değiştirebilir. Bir kişi, bir kişidir: Değerli, özel, biricik.
Elinizde sihirli bir değnek veya bu denli imkansız olabilecek başka bir senaryoda yeterli olabilecek bir fon ve insan kaynağı olduğunu düşünün. Hangi ihtiyacı karşılar, hangi sorunu çözerdiniz? Ve neden bu sorunu seçtiniz?
