Saygı ile ilgili olarak Türk Dil Kurumu sözlüğünün iki açıklaması mevcut. İlki “Değeri, üstünlüğü, yaşlılığı, yararlılığı, kutsallığı dolayısıyla bir kimseye, bir şeye karşı dikkatli, özenli, ölçülü davranmaya sebep olan sevgi duygusu, hürmet, ihtiram” ikincisi ise “Başkalarını rahatsız etmekten çekinme duygusu”.

Bu birinci açıklamaya baktığımız zaman bir şeye saygı ile yaklaşmamızı sağlayan o şeyin değeri, üstünlüğü, yararlılığı, kutsallığı mıdır yalnızca? Eğer bir şey değersizse saygı duymayalım mı? “Değer” neye göre sonra? Kime göre değerli veya değersiz? Kim belirliyor bu değeri? Öte yandan bizden üstün olana saygı duyalım ama üstün olmayana saygı duymayalım mı? Peki bize göre kutsal olmayan ancak başkasına göre kutsal olana saygı duymalı mıyız yoksa saygı duymasak da olur mu?

Bizler, birçoğumuz, bir yerde birbirimizi saymaya, birbirimize saygı duymaya nicedir üstünkörü yaklaşıyor gibiyiz. Açıkçası birbirimize pek saygı duymuyoruz. O kadar çok kendimize dönüğüz ki!  Acımasız rekabetten ve belki de doğamızdan, birbirimizin güçlü yanlarını bile ancak birkaç eksi tarafını aklımıza getirerek kabul edebiliyoruz. Mesela, başarılı ama yalnız; güzel ama işsiz, zeki ama bakımsız, zengin ama bilmem ne… Aması ne oluyor ki?

Saygı duymak için daha evrensel, daha içerici, kapsayıcı bir tanım bulsak mı? Kimseyi dışarıda bırakmayan, herkese söz hakkı, yaşam hakkı tanıyan bir tanım yapsak üstünlüğünden, kutsallığından, yararından, değerinden bağımsız olarak.

Bugün yeni bir gün olsun, birbirimize sevgiyle, ilgiyle baktığımız ve birbirimizdeki güzellikleri görebildiğimiz, dile de getirebildiğimiz. Şefkat, sevgi ve ilgiyle birbirimizle ilgilendiğimiz bir gün olsun.

Birbirimizi rahatsız etmekten çekindiğimiz bir gün olsun.

Kimimiz, neyimiz var ki birbirimizden başka? İnsanlığımızdan başka?