Bizim kültürümüzde özellikle yaygın, hani derler ya birisi adres sorar hepimiz bir ağızdan tarif etmeye çalışırız. Birine bir şey sorulur, sorunun muhatabından önce birimiz cevap vermiş oluruz bile. İç sesimizden bile önce birileri şunu yap, şöyle yap, böyle yap, şunu seç der. Hatta geçen gün şöyle bir diyalog geçti, ev sahiplerinden biri misafire bir şey teklif etti, misafirden önce diğer ev sahibi teklifi reddetti :))

Kültürel bir şey biraz da, kendimizi veya sevdiklerimizi çok da eleştirmemeliyiz belki de.

Yine benzer şekilde iki arkadaş sohbet ederken, en çok kullanılan girişlerden biri: ben senin yerinde olsam. Sonra düşündüm, bunu söylerken şunu mu kastediyoruz; “tamamıyla sen olsaydım ve senin hayatını yaşıyor olsaydım”, yoksa şunu mu kastediyoruz; “ben, olduğum halimle, kendi hayatımı yaşarken, senin vereceğin kararı verecek olsaydım”? İkisinin arasında oldukça fark var, birincisi kısmen de olsa karşı tarafa fikir verebilir, bir alternatif olabilir. Karşı taraf için tam anlamıyla empati yapmışsınızdır, hayal gücünüzü kullanmışsınızdır, bir an için o olmuşsunuzdur, ve düşünmüşsünüzdür en iyisi ne olurdu. Ancak ikincisi tamamen kişinin hayal kurması, konusu olan kişiye hiçbir şekilde bir fikir veremez, hatta muhtemelen onun için uygun olmayacak bir fikirle çıka gelmişsinizdir.

Bir de şu var tabi, karşı taraf fikrimizi duymak istiyor mu? Empati yapacak olsak dahi, kendimizi onun yerine koymamızı istiyor mu, belki bunu kendi sınırına bir müdahale olarak bile hissedebilir. Bu nedenle, belki de proaktif olarak fikir vermek yerine, sorulunca fikrimizi söylemeliyiz. “Sence bu durumda ne yapmalıyım?” veya “Benim yerimde sen olsan ne yapardın?” diye sordukları zaman, kendi hayatımızda ne yapardık diye değil de soran kişinin şartlarını, görüşlerini üstümüze giyinerek ne yapardık, buna odaklanmalıyız.

Yine de burada eğreti bir şey var gibi, karşı tarafın görüşlerini, düşüncelerini, önceliklerini, satır aralarındaki hislerini bilebilir miyiz ki?